De kracht van dankbaarheid

Het afgelopen jaar is best een uitdaging voor me geweest. Het ziekteproces van mijn moeder, haar overlijden in maart en het ziekteproces van mijn hondje en haar overlijden in april, heeft veel impact op me gehad. Er is van alles voorbijgekomen zoals boosheid, verdriet, opluchting, schuld, blijdschap, machteloosheid, liefde en ontroering. Ik dacht dat ik mijn portie voor nu wel had gehad, maar het bestaan had een nieuwe uitdaging voor me.

Mijn dochter heeft op haar tweede dag op wereldreis een leuke Nederlandse jongen leren kennen. Zij kregen een relatie en zijn samen verder gereisd door Azië en de relatie werd steeds hechter. Ze zijn ook vrij lang in India geweest en kregen daar gezondheidsproblemen. Diarree en buikklachten, maar haar vriend knapte niet op. Zijn gezondheid verslechterde. Ze hebben verschillende ziekenhuizen bezocht in India en Hongkong en uiteindelijk in Tokio. Aanvankelijk werd steeds een diagnose van maagontsteking gesteld en kreeg hij antibiotica, maar hij werd steeds zieker en uiteindelijk viel het woord kanker. Ze zijn daarom in april met spoed terug gekomen naar Nederland en hij bleek de meest agressieve vorm van lymfeklierkanker te hebben. Nog maar 25 jaar, studie net klaar, de liefde gevonden en het leven nog voor zich. Het was een shock. Wij kenden hem alleen van Skype en toch hoorde hij al bij ons en waren we helemaal van de kaart. Hij had vreselijk veel pijn en zijn leven hing aan een zijden draadje. Hoewel het de meest agressieve vorm van kanker is, was het goede nieuws dat hij wel heel goed reageert op chemotherapie. Er is dus kans op volledig herstel. De artsen gaven een schatting van 50% (kans om na 5 jaar nog te leven) omdat het al in een vergevorderd stadium was.

De weken gingen voorbij, hij kreeg chemokuren, de zwaarste die er zijn, kreeg veel bijwerkingen en complicaties maar vooral veel pijn. Ik kon er niet zo goed meer van slapen en was er veel mee bezig. Mijn hele familie leefde mee. Mijn dochter blijkt een kracht te hebben waar ik van opkeek. Zij kon zich focussen op alle lichtpunten: hij is jong en sterk, hij heeft een kans op volledig herstel. Dat hield zij vast. Soms was ze verdrietig en angstig, maar zij focuste zich op de mogelijkheid van herstel. Ze zei dat als hij het niet haalde en doodging, ze nog wel genoeg tijd had om te rouwen. Hij leeft nu en ze wil zoveel mogelijk bij hem zijn en hem ondersteunen. Zij is blij met het contact met hem. Zo inspirerend, maar mij lukte dat niet.

Op een gegeven moment merkte ik dat ik het leven zwaar en donker begon te vinden. De dood van mijn moeder en hond kon ik vrede mee hebben omdat ze een vol leven hadden geleefd, maar ik kon er slecht tegen wat mijn ’schoonzoon’ overkwam. Vond hem veel te jong hiervoor, ik kon zijn lijden niet accepteren. Vond het ook moeilijk om niet mee te lijden in plaats van mee te leven. Op een nacht besefte ik ineens dat mijn blik gericht was op datgene wat ik niet wilde, op tekorten, op pijn en angst. Ineens richtte ik mijn blik op alles wat er was waar ik me dankbaar voor voelde. Ik zag toen hoeveel liefdevolle steun mijn schoonzoon kreeg en mijn hart werd heel warm en groot. Het drong echt tot me door dat hij nog kans maakt op het leven en jong en sterk is en dat maakt me hoopvol. Ik zag hoeveel zorg er voor hem is in het ziekenhuis en wat een fantastisch land Nederland is. Ik zag ook hoeveel liefde ik kreeg van familie en vrienden, wat een kanjer van een man en dochter ik heb, wat een fantastisch hondje ik heb gehad die me zoveel plezier heeft gegeven, dat mijn moeder nu rust heeft en omringd door liefde is doodgegaan, hoe voedend en rustgevend de natuur voor me is en ga zo maar door! Ik zag hoe ontstellend veel er was! Wow! Ik voelde me gezegend en dankbaar.

Eigenlijk is dat gevoel nooit helemaal weggegaan. Elke keer kan ik er weer naar toe draaien, mijn blik er weer op richten. Ik zie het nu steeds meer in kleine dingen en het maakt me zo blij, het ontroert. Zoveel geschenken. Soms ben ik weer bang en verdrietig en machteloos en dat is oké. Ik weet ook dat er zoveel liefde, compassie, steun, medeleven is. Mensen zijn ook zo mooi. Ik speel hier steeds meer mee. Waar wil ik mijn blik op richten? Wil ik zien wat er ontbreekt of wil ik zien wat er is? Nou, ik kies liever voor wat er wél is en dat raakt mijn hart. Steeds weer kiezen om mijn focus te zetten op de lichtpuntjes. Oog te hebben voor al het schitterende wat wij mensen en de natuur te geven heeft. Ik kan zo blij worden van al die mensen die zo inspirerend bezig zijn en zich inzetten voor andere mensen en het behoud van de aarde. Het kan in iets heel kleins zitten.

Ik denk dat we dankbaarheid kunnen oefenen en onszelf kunnen trainen om het goede te zien, het werkt als een soort vergroot glas. Het vergroot ons vermogen om te zien wat belangrijk voor ons is. We kunnen het niet afdwingen, het werkt alleen als het een authentiek gevoel is en we het echt voelen. Als we dankbaar kunnen zijn, dan brengt het een stroom van positieve energie op gang (en dit heeft weer een positief effect op je fysieke gezondheid). Meerdere onderzoeken hebben uitgewezen dat dankbaarheid voelen en stilstaan bij de dingen waar je dankbaar voor voelt een grote positieve impact heeft. Zo groot zelfs dat er nu in de psychotherapie gebruik van wordt gemaakt voor mensen met trauma’s en angstgevoelens om zo weer lekker in het leven te staan. Het gaat erover je blik of focus weer de ‘goede’ kant op te krijgen. Het helpt ook bij het loslaten van dingen waar je geen controle over hebt of mensen die je verloren hebt. Het helpt om weer te ontspannen en blijer te voelen. En dat geeft weer een gevoel van veiligheid van binnenuit.

Misschien heb je zin om een mooie dankbaarheids meditatie te doen? Het duurt ongeveer 5 minuten en is te vinden op Youtube. Het is van Tony Robbins en heet “Grateful meditation”. Prachtig mooi!!!!

We zullen zien hoe het met mijn schoonzoon gaat, de toekomst zal het leren. Er is al veel moois uit voortgekomen.

Met veel liefs en dankbaarheid,

Michèle