Verantwoordelijkheid en volhouden (nieuwsbrief december 2017)
Ik zie vrij vaak cliƫnten in mijn praktijk die (te)veel zorg en verantwoordelijkheid op zich nemen. Ze zijn empathisch en gevoelig en bewust van andermans behoeften maar onbewuster van hun eigen behoeften. Er is onvoldoende balans in geven en ontvangen. Ze willen de dingen (bijvoorbeeld werk of ouderschap) goed of het liefst perfect doen. Ze zijn doorzetters, ook al loopt het ze over de schoenen. Toch kan er een moment komen dat het niet meer gaat met als mogelijke gevolg: onrust, spanningsklachten, ziekte, emotioneel onevenwichtigheid, overspannenheid of burn-out.
Alles goed willen doen en teveel verantwoordelijkheid en zorg dragen zie je terug in het lichaam. Er komt spanning in de nek en schouders, de rug moet teveel dragen. We zetten ons schrap om staande te blijven onder al dat gewicht en last. De energie zit hoog in het lichaam en door alle ākopzorgenā krijgen we hoofdpijn. We maken teveel adrenaline aan en dit wordt chronisch en heeft effect op alle processen in ons lijf. De ademhaling wordt ontregeld wat weer tot meer onrust en spanning kan leiden. In een staat van stress zijn de darmen gespannen en raken ontregeld. Dit heeft effect op het immuunsysteem en we krijgen ontstekingen en andere ziektes. Maar we houden vol! Het woord zegt veel: door te volharden worden we hard. Alle spieren worden hard zodat we kunnen overleven en staande blijven. We komen in een staat van contractie en de cellen zijn gespannen en gesloten.
Vaak zijn onze gedragingen en problemen een gevolg van iets van jaren geleden. Dat kan zijn in de kindertijd, maar zelfs van generaties geleden. Ook van invloed zijn de boodschappen die we hebben meegekregen zoals: het is egoĆÆstisch als we er niet voor de ander zijn. Het is fijn als je er voor de ander kunt zijn, maar als de balans zoek is en het wordt je teveel, dan is het zaak om grenzen te stellen. Doorgaan en volharden wordt ook vaak gewaardeerd. Dan zijn we sterk en moedig. Dat is flink, de schouders eronder en doorgaan! Maar ik denk dat āeronder doorgaanā waarschijnlijker is!
Misschien is het soms juist veel moediger, sterker en liefdevoller om voor jezelf te kiezen, om āneeā te zeggen. Als je āneeā zegt dan loop je risico: je stelt mensen teleur en misschien word je wel afgewezen. Je loopt kans op een conflict of verlies. Voor jezelf kiezen is juist moedig! En je neemt dan verantwoordelijkheid voor je eigen welzijn. Je geeft de ander de verantwoordelijkheid voor zichzelf terug en de mogelijkheid om zijn eigen kracht te vinden. Dus als jij iemand bent die veel verantwoordelijkheid voor anderen oppakt (van je baas, partner, familieleden of vrienden) is het goed om je af te vragen of je wel voldoende verantwoordelijkheid voor jezelf neemt.
Natuurlijk kan het ons ook plezier geven om er voor de ander te zijn, maar als het uit balans raakt en buiten proportioneel belangrijk wordt, dan is er meer aan de hand. Met het geven willen we onbewust ook iets krijgen: bijvoorbeeld erkenning of goedkeuring of waardering. Het lijkt alsof we bezig zijn met de behoeften van anderen, terwijl het feitelijk ā zij het onbewust ā gaat om wat we er zelf uithalen. Door te geven willen we voelen dat we van waarde zijn, dat we er mogen zijn! Maar dit goede gevoel is vaak kortstondig. Het gevoel dat je er mag zijn, zou ook niet hoeven afhangen van wat je doet.
Als kind ontwikkelen we dit soort overlevingsmechanismes wanneer onze behoeften niet zijn vervuld. We dachten dat er iets aan ons mankeerde omdat we niet kregen wat we nodig hadden. De waarheid was dat de ander het niet kon geven, en niet omdat wij niet deugden of niet okƩ waren. Vervolgens dachten we dat als we lief, braaf, slim, meehielpen of mooi waren etc. dat we dan wel zouden krijgen wat we nodig hadden.
Deze overlevingsmechanisme is in het lichaam terug te vinden. Met Rebalancing lichaamswerk word je door middel van aanraking uitgenodigd om hier mee in contact te komen. Er is veel opgeslagen in het lijf, in het celgeheugen en door dit in het hier en nu te voelen, kun je het verleden los gaan laten. Je kunt ook de hulpbronnen in je lijf ervaren of versterken. Door bijvoorbeeld meer in de benen en bekken te komen ervaar je meer kracht en door je rug of hart te openen kun je steun of liefde ontvangen. Je zenuwstelsel kalmeert door aanraking. De ontspanning zorgt er voor dat de cellen weer openen en voeding opnemen.
Stapje voor stapje kom je dichter bij jezelf door meer in je lijf te komen en oude beschermingsmechanismes en pijn te voelen en los te laten. Wanneer je bewuster wordt van je beschermingspatronen, dan kun je ermee stoppen en gaan oefenen met nieuw gedrag. Moedige stapjes nemen zoals āneeā leren zeggen en daarmee ājaā tegen jezelf. Leren om liefdevoller naar jezelf worden en naar de signalen van je lijf te luisteren zodat je weet waar je behoefte aan hebt.
Ik heb deze stappen zelf ook gezet en ik oefen nog steeds! Het geeft me voldoening en vreugde om cliƫnten deze stappen te zien zetten en vrijer te worden.
Tot slot wens ik je voor 2018 hƩƩl veel liefde, verantwoordelijkheid en zachtheid voor jezelf!
Liefs,
Michele